15.12 do 28.12.01, 13 dni, kurs 1€ = 9400 K (Kipy)

zwiedzanie – kraj ten postanowiliśmy zwiedzić trochę nietypowo, tzn. pójść własnymi ścieżkami. Po dotarciu do Muang Sing wypożyczyliśmy rowery i pojechaliśmy w przeciwnym kierunku niż opisany w naszym przewodniku Lonley Planet. Tereny wokół tej osady pełne są wiosek, w których zapoznać się można z miejscowymi zwyczajami i zobaczyć oryginalne stroje tutejszych plemion. W celu integracji z miejscową społecznością zagraliśmy mecz piłki nożnej z chłopcami oraz porzucaliśmy piłeczką z dziewczętami (z obowiązkowym śpiewem). Przedzierając się dalej przez dżunglę (rowery zostawiliśmy wcześniej), raz po raz gubiąc ścieżkę, znaleźliśmy bardziej dzikie plemiona - ogromnie zainteresowane dzieci, półnagie kobiety oraz mężczyźni z 1,5-metrowymi strzelbami oferujący nam opium. W końcu to teren gdzie wielu ludzi żyje z uprawy narkotyku. Byliśmy jedynymi turystami. Następnie ciekawym przeżyciem był spływ barką towarową po Mekongu wzdłuż granicy laotańsko–birmijskiej.

Z Ton Pheung idąc pieszo wśród pól ryżowych i wiosek, mam doskonałą okazję do poznania tutejszego stylu życia. Wieśniacy na swych kołowych wehikułach sami proponowali mi podwiezienie - o zapłacie nie było mowy. Zostałem zaproszony na nocleg do chaty na palach, gdzie obok ludzie myją się w rzece, kolację gotują na ognisku, a dzieci uczą się przy świecach. Kładziemy się spać o godzinie 20.00, gdyż z braku elektryczności natura sama wyznacza rytm dnia. Pianie koguta i wschód słońca to znak, że ponownie trzeba ruszać do ciężkiej pracy.

Luang Prabang jest przyjemny, lecz opanowany przez rzesze zwiedzających, a miejsca głównych atrakcji turystycznych mocno skomercjalizowane. W Boże Narodzenie wykąpaliśmy się w wodospadach Kwang Si Falls, a później oglądnęliśmy jaskinie Pak Ou.

Najbardziej podobała nam się wycieczka w okolice Vang Vieng. Zwykle preferuję zwiedzanie indywidualne, lecz czasami bez miejscowego przewodnika umykają ciekawe informacje i można ominąć wiele interesujących miejsc. Przewodnik zaprowadził nas m.in. 2 km w głąb jaskini, gdzie przedzieraliśmy się z latarkami po szyję w wodzie, no i oczywiście był czas na pływanie (oświetlane dla nas świeczkami) w tych ciepłych, podziemnych oczkach wodnych - rozkosz!

Podsumowując podróż po Laosie: centrum kraju to parę zabytków i jeszcze więcej turystów, północ - dzika i nie do końca odkryta. Jeżeli ktoś lubi ustronne miejsca i pragnie poznać naturalny i w znacznej mierze prymitywny styl życia tutejszych plemion, musi się pośpieszyć, bo kraj się bogaci i cywilizacja wkracza tutaj w nieubłaganym tempie. Odkąd komunistyczne władze Laosu udostępniły cały kraj do zwiedzania cudzoziemcom (1997), inwazja turystów gwałtownie się nasila, magnesem są również niskie ceny.